ملت وآدم بی‌اخلاق به‌سان درخت خرمای بی‌خرماست که هر چه قدر هم بلند ‌قامت باشد و ریشه‌دار، چون میوه‌ای ندارد کسی سراغی از او نمی‌گیرد.

آنان که در قبرستان تاریک به ظاهر خفته‌اند، اگر بیدار شوند و زبان باز کنند، شاید این جمله را فریاد زنند: در زندگی‌تان پرچم سفید تسلیم را جز برای اهل سلام بالا نبرید تا آسیب نبینید. پس سلام بر اهل سلام.

عطش نتیجه داریم نه مقدمه .خواب بی تعبیر خلق یک زندگی خالی ازدرد ،خالی از ولَه و ولَع وفرود و فرازهای دوران، خالی از دستان لرزان و دلهرۀ پایان است.

عذاب عمومی آنجا آغاز می شود که افراد جامعه از گناهان خصوصی هم با خبر باشند وخود را به بی اطلاعی بزنند و آنها را نهی و منع نکند.

دنیا بد نیست بلکه کم است و در این دنیا تنها و تنها انسان است که همچون آب، از ابتدای آفرینش تا انتها جاری است و چقدر زلال و گوارا این آب خلق شده است.