تحریف گذشته تبریز با طعم توهین به شهدا / پروفسوری که بدیهیات تاریخ را نمی داند!

عدم پرداخت به سرداران شهید آذربایجان در دفاع مقدس از جمله نکاتی است که نشان می دهد گویا به هردلیل اهمیت امثال تقی زاده و پیشه وری ها از این بزرگواران بیشتر بوده است.

به گزارش شبسترنیوز به نقل از تبریز بیدار،هفته پیش رخدادی با حضور چند تن از اعضای شورای شهر تبریزو فرماندار این شهر رخ داد که توجه بسیاری از اهل فرهنگ و تاریخ را به خود جلب کرد.

در جریان رونمایی از جلد دوم کتاب”شناسنامه تبریز و پیرامون” نگاشته علی پولاد، در ظاهر اقدامی در خور توجه و بسیار شایسته بود که در نگاه اول نشانگر گامی مقبت در جهت انباشت تاریخی مردم تبریز نسبت به هویت فرهنگی و تاریخی خود می باشد.

اما با کمی تعمق و تامل در محتوای کتاب یاد شده و رویدادهای پیرامونی به خوبی می توان شاهد برخی اشتباهات محرز تاریخی و برخی کج روی های اندیشه ای را در محتوای این کتاب دید.

آنچه در ابتدای به دست گرفتن این کتاب توجه هر محقق و خواننده ای را به خود جلب می کند، استفاده از کاغذ بسیار اعلا برای این کتاب ۶۰۰ صفحه ای و جایابی کلمه “پروفسور” پیش از نام علی پولاد، نگارنده این کتاب است.

بی شک با وجود قیمت چندصد هزار تومانی این کتاب، تهیه و مطالعه آن برای عموم مردم میسر نبوده و عموم محققان جامعه هدف نویسنده مذکور را تشکیل می داده است، اما اشتباهات قاحش تاریخی و واژگونی حقایق به نحوی در این کتاب مستتر شده که به سادگی نمی توان از کنار آن گذشت.

وقتی عباس میرزا در زمان مظفرالدین شاه زنده شد!

جلد نخست این کتاب که بیش از یکسال پیش در تهران رونمایی شد، حاوی خطاهای قاحشی بود که باعث اعتراض بسیاری از مورخان شد و تبریزبیدار به عنوان نمونه به ۳ نمونه از آنان اشاره می کند.

اولین نمونه مربوط به صفحه ۹۹ این کتاب در یک فتوکپی رنگی از متن قرارداد ترکمنچای است که در ذیل عکس نوشته شده است«عهدنامه ترکمچای به امضای عباس میرزا نائب السلطنه و پاسکویچ؛ ژنرال روس»!

آیا عباس میرزا نائب السلطنه فتح علی شاه در زمان مظفرالدین شاه یعنی ۷۳ بعد زنده شده و امضایی نامرئی در پای قرارداد مذکور نهاده است؟!

دومین نمونه مربوط به تاریخ تاسیس فرقه دموکرات می باشد که در صفحه ۱۱۲ آن کتاب نویسنده به اشتباه به جای ۱۲ شهریور ۱۳۲۴،می نویسد « فرقه دموکرات آذربایجان در تاریخ ۲۱ آذر ۱۳۲۴ خورشیدی بنا نهاده شده است»!

سومین نمونه آن مربوط به صفحه ۱۱۳ می شود که آمده است «مصدق پس از تصدی نخست وزیری…ژنرال افشار طوس را به ریاست ساواک برگزید»!. این درحالیست که ژنرال افشارطوس پس از ربوده شدن در اردیبهشت سال ۱۳۳۲ به قدرت رسیده و تاریخ تاسیس ساواک نیز اسفندماه سال ۱۳۳۵ است!

Image title

تمجید با چاشنی”لاله پارک”!

اما انتشار جلد دوم این کتاب از علی پولاد که با تمجید و ستایش های شهردار و اعضای شورای شهر از این کتاب و با چاشنی “لاله پارک”( علی پولاد سرمایه گذار پروژه لاله پارک است ) همراه شده بود، گاف های متععد جلد اول این کتاب را تکمیل کرد و باعث شد بسیاری از ناظران سخن به سخنان صادق نجفی که “انتشار این کتاب می تواند مارا درمعرفی و فعال‌سازی مراکز فرهنگی و تاریخی‌مان یاری کند.” به دیده تردید بنگرند.

با آغاز تورق این کتاب به نکاتی بر می خوریم که ما را تامل بیشتر درباره این سخن پولاد در مراسم نقد و بررسی این کتاب که «در دنیا سه هزار شهر بزرگ وجود دارد که تبریز هم یکی از آنهاست اما در دنیا هیچ شهری وجود ندارد که شهروند آن کتابی را به پنج زبان چاپ کرده باشد، مگر دیوانه ای چون من.»! فرا می خواند.

در صفحه ۷۱ این کتاب درباره بابک خرمدین می خوانیم «قیام بابک نقطه عطفی درتاریخ آذربایجان محسوب می شود چراکه مبارزات این مرد عدالتخواه، پردامنه ترین، طولانی ترین و تاثیرگذارترین قیام بوده است»

آنچه در این میان قابل توجه است رویکرد یک سویه ی نگارنده کتاب به شخصیت جامع بابک و مذهب و دیانت او به عنوان سلوک شخصیتی وی برای درک “عدالت خواهانه” بودن قیام بابک است.

اما در صفحه ۸۶ این کتاب، در ذیل معرفی شیخ حسن کوچک چوپانی، از کلمه آذربایجان شمالی استفاده کرده است. این درحالی است که تداعی گری کلمه آذربایجان شمالی وجه ناقصی در خود دارد که با ابداع واژه جعلی “آذربایجان جنوبی” این کلمه جدایی افکنانه تکمیل می شود.

گویی نگارنده این کتاب منکر تعلق تاریخی و هویتی سرزمین های آران و قفقاز به کلیتی یکپارچه در قالب ایران بوده است.

پروژه تطهیر سکولارهای ضددین

اما از دیگر نکات قابل توجه این کتاب پرداختن به شخصیت چهره های عمدتا ضد دین و سکولار در عصر مشروطه می باشد که تعاریف غلوآمیز و مثبت انگارانه از این افراد غرب زده گویی پروژه تطهیر این افراد و موجه نشان دادن شخصیت آنان کلید خورده است.

در صفحه ۹۵ این کتاب درباره میرزا فتحعلی آخوندزاده میخوانیم:«…منادی تغییر الفبا و پیشرو مکتب سکولاریسم بود» و نگارنده یادآور می شود که آخوندزاده در نمایشنامه های خود« از حکام، خرافات، موهومات، باورهای ضدعلمی و غیرمنطقی که در ذهن مردمان ریشه دوانیده انتقاد کرده و پرده برداشته است»

پولاد در بخش دیگری از این کتاب در معرفی سید حسن تقی زاده می نویسد:« ناظم الاسلام کرمانی تقی زاده را عامل بیداری وکلا و مردم تهران می داند….وی در جمله مهم ترین مخالفین استبداد قرار داشت»

وی در بخش دیگر برای تقی زاده از فراماسونرهای مشهور عصر پهلوی سنگ تمام می گذارد و می نویسد:ـ« تقی زاده بخش مهمی از زندگی خود را به مباحث فرهنگی و علمی اختصاص داد و آثار با ارزشی از خود به یادگار گذاشت»

ادعای اینکه «تقی زاده در رفتارهای فردی ابدا غربی نبوده است» به اندازه ای خنده دار است که گویی از یاد نبرده ایم وی از جمله منادیان این سخن بود که با “از فرق سر تا نوک پا غربی شویم”!

در بخش های دیگر این کتاب از جمله در صفحات ۳۱۷، ۳۲۲، ۳۲۵ و ۳۲۵ تعاریف متعددی از برخی چهره های روشنفکر زده همچون احمد کسروی، جواد هیئت، غلامحسین ساعدی، صمد بهرنگی و محمد جواد زهتابی می پردازد.

پیشه وری؛حامی عدالت و دموکراسی!

اما از دیگر بخش های مبسوط این کتاب پرداختن به ماجرای فرقه دموکرات آذربایجان و جعفر پیشه وری است که این مسئله نیز از سخن تعاریف مخصوص نگارنده کتاب “شناسنامه تبریز و پیرامون” بیرون نمی ماند.

از جمله خطاهای تاریخی این کتاب در بخش مربوط به پیش وری در صفحه ۱۱۳ و در بخش فرقه دموکرات است که در آن نگارنده علت عدم راهیابی پیشه وری به مجلس شورای ملی را ” عدم تمایل محمدرضا شاه به حضور وی در مجلس” می داند اما این درحالیست که براساس دلایل متقن تاریخی عدم تصویب اعتبارنامه دلیل عدم ورود وی به مجلس بوده است.

آزادی پیشه وری از زندان رضا شاه به عنوان” طرفدار و حامی عدالت و دموکراسی” نیز ادعایی بیش نبوده و بهتربود نگارنده آن کتاب ژرف به جوانب مسئله توجهی می داشته است.

از سوی دیگر تعاریف اغراقی از پیشه وری در قالب “نخستین اصلاحات ارضی، حق رای زنان و ممنوعیت شکنجه مردم” از دیگر نکات مورد توجه است. ادعای “تشکیل فرقه دموکرات آذربایجان با همراهی تنی چند از فعالان سیاسی آذربایجان” در صفحه ۱۲۳، ادعایی تک مجهولی و بدون توجه به دخالت های شوروی در ایجاد و دوام این فرقه است.

کشته پنداشتن شهدای دفاع مقدس

شاید برخی از خوانندگان تبریز بیدار با خواندن موارد فوق، تبریزبیدار را به دلیل داشتن نگاهی تاریخی ملامت می کنند اما ارائه ۲ دلیل در زمان حاضر از اشتباهات و خطای عمده در این کتاب می تواند مشتی نمونه خروار باشد.

بخشی از صفحه ۳۲۸ این کتاب، به فردی اختصاص یافته که با توجه به تولد وی در ارومیه ، کشف ارتباط وی با شهر تبریز برای نگارنده این سطور بسیار سخت می باشد، اما آنچه قابل توجه است، سیاست ورزی فردی است که در معرفی، عضویت وی در پالمان کانادا را یک”دستاوردی تاریخی” می شمارد.

بهتر بود آقای پولاد و لیست بلندبالایی از مشاورین محتوایی این کتاب، با جستجویی ساده در اینترنت وی از شخصیت های تاثیرگذار تبریز نمی شماردند، چرا که برای همه حمایت های رضا مریدی از سازمان منافقین واضح و مبرهن بوده است.

اما یکی از اشتباهات و توهین های فاحش این کتاب به مقام شهدای انقلاب و دفاع مقدس در صفحه ۳۷۰ این کتاب است که در آن از ۸ تن از شهدای والامقام دفاع مقدس که در کنار آرامگاه عون بن علی آرمیده اند، به عنوان “کشته شدگان ایرانی جنگ ایران و عراق” یاد می کند.

مسجدی که نامش تغییر می یابد!
از نکات قابل تامل دیگری که در این کتاب موجود است می توان به تغییر نام مسجد شهدای تبریز اشاره کرد که با نام مسجد شاهزاده منتشر گردیده و مشخص نیست هدف نگارنده از این نام چه بوده است.

تحلیل یک سویه تاریخ

گذشته از اشتباهات و خطاهای عریان موجود در این کتاب که نشانگر نگاهی یک سویه و تک بعدی به تاریخ تبریز و آذربایجان می باشد، عدم پرداختن به وقایع مهم دیگری در تاریخ آذربایجان و تبریز خصوصا در مقاطعی همچون حماسه ۲۹ بهمن سال ۵۶ مردم تبریز، سرداران شهید آذربایجان در دفاع مقدس و شهدای محراب از جمله نکاتی است که نشان می دهد گویا به هردلیل اهمیت امثال تقی زاده و پیشه وری ها از این بزرگواران بیشتر بوده است که نگارنده آن کتاب به آنان نپرداخته است.

البته لازم به توضیح است که تبریزبیدار تنها بخش کوچکی از خطاهای این کتاب را منتشر کرد و ظرف روزهای آینده به صورت تصویری و نوشتاری ابعاد گسترده تری از غلط های محتوایی و شبهات مطرح شده در این کتاب را در اختیار مخاطبانش می گذارد.