بدعت گزاری درعزاداری با توسل به اشعار زنجیری

سال هاست که موضوع بدعت زدایی از عزاداری های حسینی به بحث روز محافل خبری و مذهبی کشور تبدیل شده است .

به گزارش شبسترنیوز، از چند روز مانده به محرم ضرورت مقابله با هر گونه خرافه پرستی در مکتب حسینی که باعث وهن شیعه و سو استفاده دشمنان اسلام می شود ( چه آنها که با اساس اسلام مخالفند و چه آنها که مروج طالبانیسم و بدعت های افراطی در دین هستند ) مکرر اعلام می شود .

اکنون دیگر از قمه زنی اثری نمانده اما اشکال جدیدی از اوهام و ذهنیات فردی در این ایام دیده می شود که با بهره گیری از تکنولوژی های جدید تبلیغاتی از جمله چاپ بنر و بیلبورد و … خود را به باوری های اصیل عزراداران حسینی و شیفتگان عاشورایی تحمیل می کنند .

اگر گشتی در شهر بزنید و حجم بنرها و داربست های برپا شده در سطح خیابانها و معابر را که به نوعی به تفاخر و چشم و هم چشمی هم مبدل شده  ببینید موضوع برایتان بیشتر روشن می شود.

چاپ عکسی بزرگ از مداح و نوحه خوان مراسم که به نوعی شائبه تبلیغاتی بودن را در اذهان ترسیم می کرد گوشه ای از این تبلیغات ناروا است.

از شعر ها و شعارهای سخیف و بی بنیاد و اساس هم نباید گذشت که متاسفانه به رغم هشدارها و تذکراتی که از سوی مراکز و مراجع مذهبی به هیات ها و افکار عمومی داده شده بود اما همچنان ما شاهد این نوحه ها و ابیات بی پایه و اساس که به نوعی بدعت در دین محسوب می شود بودیم.

به عنوان مثال، در یکی از دستجات عزاداری امسال، نوحه خوانی جوان، با اشعاری بدین مضمون سعی در گریاندن مردم داشت که : «ای کاش جهان ویران می شد، ای کاش عباس به جنگ نمی رفت، ای کاش دستان عباس بریده نمی شد، ای کاش حسین(ع) به کربلا نمی رفت و کشته و شهید نمی شد!»

در واهی بودن و بی پایه و اساس بودن این اشعار سخیف همین بس که همه عالمان دینی و روایت ها و احدیث باقی مانده از ائمه اطهار بعد از سیدالشهدا حکایت از آن دارد که امام حسین (ع) آگاهانه این راه را انتخاب کرد و خود به لحاظ باور قلبی و جایگاه ارزنده خویش در نزد پروردگار و روشن بینی که نسبت به رسالت خطیر خویش داشت بر پایان انتخاب خویش واقف بود و اشرافیت داشت. او آگاهانه راه شهادت را انتخاب کرد تا بیدارباشی برای چشم های خفته و ظلمت زده باشد. بنابراین چنین آرزوهای دم دستی و نوحه هایی که صرفا برای گریاندن مردم خوانده می شود با فلسفه قیام عظیم حسینی هیچ سنخیتی ندارد.

ای کاش موضوع به همان جا ختم می‌شد، چون شاهد به بازار آمدن برخی کاست‌ها ولوح‌های فشرده هستیم و می‌شنویم برخی از مداحانی را که به جای ترسیم تصاویری از فلسفه‌ی قیام عاشورا به توصیف و شرح ظاهری قیام‌کنندگان دشت نینوا می‌پردازند.

با شعرها و جملاتی سخیف از زلف عباس می‌گویند و از لب غنچه‌های اصغر، از  اندام زیبای قاسم می‌سرایند و از رعنایی قد اکبر! تصاویری که نه کسی دیده و نه استناداتی بر صحت این گفته‌ها وجود دارد. هرگز منکر زیبایی چهره‌ی حسین و یاران سیدالشهداء نیستیم، امّا این‌گونه سطحی‌نگری، عاشورای واقعی را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد.

نمونه ای از این نوحه های سخیف را در بنر دیگری می توان مشاهده کرد.

در این بنر عکسی بزرگ از نوحه خوان جوان هیات چاپ شده و شعری به زبان ترکی در زیر آن دیده می شود که نهایت بی حرمتی به آستان بی پیرایه و خاالص سقای کربلاست .

در این به اصطلاح شعر من در آوردی از سگی وحشی و درنده خو سخن رفته که به رسم عالم وحوش و حیوانات درنده باید بر او زنجیر زد ! عباراتی که به صراحت و در نهایت بی احترامی، نوعی توهین به شعور مخاطبان و عزاداران است .

اما اوج این توهین و بی ادبی در مصرع آخر نمود عینی یافته با این معنی که : ای ابوالفضل ! مرا به عنوان یک سگ مردار از درگاهت مران !

آیا آشکار تر از این می توان به ساحت بی آلایش علمدار کربلا توهین کرد ؟

حضرت ابولفضل دارای فضایل بسیاری است که هم ساکنان خیمه گاه حسینی و هم لشکریان ملعون یزیدیان بر آن معترف بودند. در مورد محبت و شفاعت و سیادت ایشان نیز تردیدی نیست اما در هیچ یک از آثار مستند مذهبی و ادعیه و روایات دینی معتبر در مورد حضرت ایشان چنین سخیفانه سخن به میان نرفته است .

ضمن آنکه همه مراجع دینی و مذهبی این رویه و نگرش به شخصیت حضرت عباس را قبول نمی کنند . از نظر عقلی نیز این عبارات به هیچ وجه پذیرفته نیست و باعث سو استفاده بد خواهان دین و تشیع می گردد .

اکنون سوال این است : چه کسی باید بر امر نوحه خوانی ها، چاپ بنر ها و تبلیغات دینی در ایام محرم نظارت کند ؟

این قبیل رفتارها و عبارات چون سمی خزنده هستند که اگر با آنها مقابله نشود در سالهای آینده می تواند اساس باورهای دینی مبتنی بر عقلانیت محبان دلسوخته ی حسینی را زیر سوال ببرد.

باید دیگربار غبار و زنگار از چهره‌ی واقعی دین و عقیده بشوئیم و مروارید گرانبهای واقعیت را از صدف دین خویش بجوئیم. خرافه‌ها و بدعت‌های ناپسند و تعصب‌های کورکورانه در همه جا، کمر اسلام و دین و عقیده را شکسته است. شاید لازم باشد یک بار دیگر کتاب «شیعه علوی، شیعه صفوی» استاد شهید دکتر علی شریعتی را یک بار دیگر با دقت بخوانیم.

ای کاش متولیان مذهبی بر شیوه های تبلیغی و موهن برخی افراد نظارت بیشتری داشته باشند .

یادداشت: محمد امین خوش نیت