پرواز به سوی شهادت

«شهید عبدالحسین اسدی» در سال ۱۳۴۱ در بندر شرفخانه پا به جهان گذاشت و در خانواده‌ای مذهبی، متدین و پر تلاش پرورش یافت. بر اساس همین تربیت خانوادگی بود که با مذهب و مسجد آشنا شد.

تحصیلات دوره ابتدایی و راهنمایی را با موفقیت تمام در همان شهر به پایان رساند و بعد از پایان دوره راهنمایی به تهران نقل مکان کرد و مشغول کار شد.

در طول انقلاب او نیز به مانند خیل انقلابیون عاشق شهادت بود و در اکثر تظاهرات‌ها و راهپیمایی‌ها شرکت فعال داشت. در ابتدای انقلاب وی به همراه دوست شهیدش «محمد جلیلی» توسط ژاندارمری رژیم شاه دستگیر ‌شد. پس از یک شبانه‌روز مبارزه و مقاومت مردم، ژاندارمری سقوط کرد و آنها آزاد شدند.

او پس از اتمام دوره خدمت سربازی در سال ۱۳۶۲ به استخدام پالایشگاه تبریز در آمد و مشغول خدمت در سنگر تولید و اقتصاد شد.

عبدالحسین دارای روحیه تعاون و همکاری بود و تا آنجا که در توان داشت می‌خواست در خدمت مردم و مستمندان باشد. او علاقه خاصی به امام خمینی (ره) داشت و به انقلاب اسلامی عشق می ورزید. از اینکه برادر کوچکترش (اسدالله) در عملیات ظفرمندانه فتح‌المبین در سال ۱۳۶۱ به درجه رفیع شهادت نائل گشته بود او نیز برای حفظ دستاوردهای انقلاب و ادامه راه برادر شهیدش به کاروان عشق و ایثار پیوست و عازم جبهه‌های نبرد حق علیه باطل شد. او چندین بار به جبهه اعزام و در کنار برادران رزمنده ‌جنگید.

شهید عبدالحسین عاشقانه و با علم و آگاهی حرکت به سوی خدا را انتخاب و برای آخرین بار داوطلبانه با یک دنیا شور و اشتیاق عازم جبهه‌های نبرد شد و با اراده‌ای قوی در صف مجاهدین فی سبیل‌الله قرارگرفت تا در پاسداری از میهن اسلامی وظیفه خویش را با تمام کمال انجام دهد.

وی سرانجام پس از چند روز مبارزه و دفاع از دستاوردهای انقلاب بر اثر ترکش خمپاره‌های دشمن بعثی مجروح و به بیمارستان شهدای تهران منتقل ‌شد. اما به دلیل جراحات زیاد پس از ۲۳ روز بستری و مداوا در بیمارستان به آرزویش که نوشیدن شربت شهادت بود ‌رسید و روح پاکش از این جهان فانی به اوج عظمت و قلّه رفیع ملکوت اعلی پر کشید.

انتهای پیام/